Aynalarda ki ben..

Evde yururken, ev isi yaparken, Eda kusunca hemen mendil kapip gelmek icin, oyle yada boyle sebeplerle aynanin onunden gecerken olurda soyle bir gozum kayarda kendimle goz goze gelirsem, saliseler icinde oylece kaliveriyorum..Sonra bir bir o siir ve sarkilar siralaniyor aklimda "yalanci aynalar, bu yabancida kim?, bu ben miyim, yas otuzbes yolun yarisi eder vs"... Cocukken hep ilgimi ceken bu duyguyu simdi ben yasamaya basladim..Yuzume dokunuyorum, bakislarima..Artik cocuk olmadigimi daha yeni anlamaya basladim anne olunca. O korpelik, o tazelik, o heyecan, o acemilik, o sorumsuzluk..Yok artik..Yok.. Bakislarima yorgunluk cokmus, cekingenlik, bin dusunup bir adim atmayi ogrenmis, hatta gozlerinin altinda kirisiklik belirtileri baslamis. Simariklik olmaz artik, nazlanmayi unut gitsin, yaramazlik coktan unutuldu, hata yapma sansin yok, musamaha gormek imkansiz gibi birsey..Guzelim cocuklugum bitti gitti..Beni hic karsiliksiz sevdiginden hic suphem olmadigi dedem zaten goctu gitti buralardan, ilk goz agrisi oldugum annanem coook uzaklarda, biricik dayisim kendi aleminde beni unuttu, minik teyzemde artik minik degil, bende onun minik kusu degilim artik..Zorlada olsa buyumek zorundayim, alismak zorundayim o artik buyuk kategorisinde olan aynalardaki yuzume..Buyumek zorundayim, istemesemde..