Kafamin on tarafinda bir agirlik hissediyorum, birsey engel oluyor aklimi kullanmaya. Yine tikandim yine. Gunlerdir gecmiyor. Ne yapmak istedigimi biliyorum ama bir turlu gecemiyorum basina. Okul zamanlarinda da olurdu bu. Sinav sitresi de ustune tuz biber olur, ooh degmeyin ruh halimin bayramina..Neyse ki bugun bir sinavim yok beni bekliyen. Ama yine de sevmiyorum bu tikanikliklari. Basimi agritiyor, ruhum agriyor sonunda.
Neyi seviyorum ben biliyor musun? Sen adina rind mesreb de, ben bohem hayati diyeyim. Hadi sen bir de sorumsuzluk veya tembellikle itham et. Ama ben iste o bulundugun dakikadan zevk alma hali var ya, iste ben onu seviyorum. Hani takarsin birseyi kafaya, gece gunduz, ani yok dakkasi yok, onla oturur onla kalkarsin. Her yaptigin isin icine sikistiri verirsin onu, yada bir an once kacamaklar bulur basina geciverirsin o sevdigin seyin. Hele birde uzunca vakit bulabildiysen..Ne guzeldir o anlar. Icim kipir kipir olur sevincten, kalbim cikacak sanirim. Birden umut ve nese sarar her yanimi. En karanlik gece bile gun gibi aydinlani verir o anlarda. Iste onu seviyorum ben. Hep hayatimi o anlar icin yasiyormusum gibi geliyor bazen.
Komik gelebilir size ama en son ne icin heveslendigimi anlatacagim size.
Gecen hafta kutuphaneden Farsca ogrenmek icin bir kitap aldim. Sonra geceli gunduzlu onu okumaya ve calismaya basladim.Sonra ne oldu? Bugun kitap bana bakiyor,ben kitaba...Tik yok, hayir acamiyorum kitabin kapagini. Baska kitaba da gecemiyorum, baska bir isin basina da gecemiyorum. Kivrildim bir koltugun kenarina ve dusundum uzunca bir sure. Bende insanim elbette. Konusmaya ihtiyacim oldu sanirsam, kendimi burda buldum iste.
Bu inis cikislarla boyle devam edecek hayat..Zor ve zor..
No comments:
Post a Comment